Κωνσταντινούπολη - Istambul

Είναι ολόκληρη ένας έρωτας. Τα στενά της, τα γεμάτα κόσμο πίσω από την Αγορά των μπαχαρικών, οι κεμπαπτσήδες στην Ιστικλάλ, η σειρά με τους ψαράδες στη γέφυρα του Γαλατά, το σμήνος των γλάρων καθώς πηγαίναμε στη Χάλκη. Και μετά ο μελαγχολικός ουρανός πάνω από το Βόσπορο, το παλιό κόκκινο τράμ, η μαγευτική θέα πάνω από τον πύργο του Γαλατά, οι προσκυνητές στο Γενί τζαμί.
Νιώθω ακόμη κάτω από τα γυμνά πόδια μου το πέλος του γαλάζιου χαλιού στην παλιά μονή των Αγ. Σεργίου και Βάκχου. Φέρνω στο νου μου τον πανέμορφο παλαιοπώλη στην πλαϊνή αυλή - πόση ώρα παζαρεύαμε την πραμάτεια του μόνο και μόνο για να τον κοιτάζουμε και να του μιλάμε...
Έχω ακόμη στα μάτια μου το φως από τα πολύχρωμα φανάρια στην αγορά, γαλάζια και κόκκινα και πορτοκαλί και χρυσά, τα πλακάκια των ισλαμικών ψηφιδωτών, τις κολώνες μέσα στο αρχαίο υδραγωγείο.
Τα πόδια μου είναι πολλές φορές βαριά από το περπάτημα, αλλά η ψυχή λαχταρά ακόμη μια βόλτα. Να χαθούμε στο μετρό, να μιλήσουμε με τους περαστικούς, να γελάσουμε μέχρι δακρύων χωρίς να θυμόμαστε ακόμη το γιατί.
Στο καφέ του Ara, ανάμεσα στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του, μακαρονάδες και τζιτζιμπύρα. Το αλκοόλ αρχίζει σιγά σιγά να περιορίζεται στα μαγαζιά της Πόλης. Λαχταρώ ρακή και παστουρμά.
Μέσα στην παλιά Βλαχέρνα ψέλνουν όλοι μαζί το "Τη Υπερμάχω". Δεν μου βγαίνει φωνή από τη συγκίνηση, ένας κόμπος μου έχει κλείσει το λαιμό.
Μαζεύω προσεκτικά τις εικόνες και τις αισθήσεις μία μία - μνήμες πολύτιμες, γνώση που δεν ανταλλάσσεται. Κάθε φορά που επιστρέφω είναι σαν κάτι να έχω αφήσει πίσω. Σαν να αποχωρίζομαι κάτι πολύ αγαπημένο...
Μου λείπει...