Κωνσταντινούπολη

 Μου λείπει η αίσθησή της. Τα αρώματά της στις αγορές και τα στενά της παλιάς πόλης. Τα χρώματα και οι εικόνες της, καθώς περπατούσα στην παλιά γέφυρα του Γαλατά και την Αιγυπτιακή Αγορά. Το χάδι της στο δέρμα μου μέσα στα παραδοσιακά χαμάμ και στην αίσθηση του δροσερού νερού, που έπεφτε από το τάσι πάνω στο σώμα μου. Τα ακούσματά της, οι μουσικές της, οι καστανάδες και οι πωλητές του καϊμάκ, ο ήχος του νερού μέσα στο Βυζαντινό Υδραγωγείο. Η γεύση της, ανάμεσα στον παστουρμά και τη ρακή,  το βουβαλίσιο καϊμάκι, τις κρέμες και το ρυζόγαλο. Πάνω απ' όλα, μου λείπει το άγγιγμά της στην ψυχή μου, ο έρωτάς της - γιατί δεν υπάρχει κανείς που να μην την ερωτεύεται - το κάλεσμα της θάλασσάς της και της ιστορίας της, η αύρα της Ανατολής που σμίγει αρμονικά με τη Δύση, σ' ένα τέλειο συνταίριασμα, σαν το σύμπλεγμα του Έρωτα και της Ψυχής,  η αγριάδα της και η τρυφερότητά της, ο φόβος και ο ηρωϊσμός της, η γλύκα της που στάλαζε μέσα μας κανοντάς μας σκλάβους της, για πάντα, σ' αυτόν τον πόλεμο της κατάκτησης...