Ελληνικού Πολιτισμού συνέχεια

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με την κατοχύρωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων του Τμήματος Ελληνικού Πολιτισμού του ΕΑΠ, όπου ανακαλύψαμε ότι τελειώνοντας το Πανεπιστήμιο αποκτήσαμε "...εξειδικευμένες ακαδημαϊκές γνώσεις γενικού χαρακτήρα..." αλλά όχι "...επιστημονική κατάρτιση..." όπως οι απόφοιτοι των άλλων τμημάτων του Πανεπιστημίου μας, ξαφνικά πολλοί αφυπνίστηκαν και αποφάσισαν να διεκδικήσουν, όσα δεν κατάλαβαν ότι έπρεπε να είχαν διεκδικήσει πολύ νωρίτερα. Όταν, ας πούμε, το 2006 η εισήγηση της Κοσμητείας της Σχολής, καθόριζε, ήδη από τότε, το περιεχόμενο του σημερινού προεδρικού διατάγματος. Η οποία βεβαίως είχε δημοσιευτεί και την γνώριζαν "θεσμικοί" και μη.
Όταν το 2007, σε δημόσια συζήτηση, στα πλαίσια του συνεδρίου για την εξ' αποστάσεως εκπαίδευση που διοργάνωσε το ΕΑΠ, λίγοι αναρωτηθήκαμε, γιατί θα πρέπει να είμαστε αποδέκτες της διαμάχης μεταξύ Προέδρου ΔΕ και Κοσμητείας ("διάσταση απόψεων" το είχε χαρακτηρίσει η τότε Κοσμήτορας της Σχολής).
Όταν το 2008 κυκλοφόρησε απόφαση του Υπουργού Παιδείας για τα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας, η οποία, εμέσως πλην σαφώς, μας απέκλειε και είχε γίνει σχετική θετική παρέμβαση από τον τότε Πρόεδρο της ΔΕ με αφορμή σχετικό αίτημα φοιτητού.

Βέβαια, κάλλιο αργά παρά ποτέ (για να θυμηθούμε και τα μαθήματα Λαογραφίας). Έστω.

Το παράδοξο - τουλάχιστον για μένα - είναι ότι ξαφνικά, μέσα στην αναταραχή που δημιουργήθηκε πρόβαλαν στο προσκήνιο και άτομα, που έχουν παραβιάσει κατά καιρούς κάθε Νόμο, γραπτό ή άγραφο. Π.χ. άτομα που, με το πρόσχημα ίδρυσης συλλόγου φοιτητών, συγκέντρωσαν σε προσωπικούς λογαριασμούς χρήματα - και ελπίδες- και εξαφανίστηκαν για χρόνια. "Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται" βέβαια (πολύ με επηρρέασε η Λαογραφία τελικά), αλλά υπάρχουν ακόμα θέματα που δεν μπορώ να ξεπεράσω.
Η ανηθικότητα και το θράσος που την συνοδεύσει εξακολουθούν να με ξενίζουν. Η απαξίωση κάθε έννοιας δικαίου, Νόμου, αξιοπρέπειας και πολιτισμού, που χαρακτηρίζουν τελικά όλη (;) την σύγχρονη ελληνική κοινωνία εξακολουθούν να με απωθούν και να με εξαγριώνουν.

Θέλω να πιστεύω ότι είναι στο χέρι μας να διορθώσουμε τα πράγματα, όσο ακόμα μπορούμε.

(Μάλλον είχε δίκιο τελικά ο Φαλμεράϋερ).