Παρότι, εδώ και χρόνια δεν γιορτάζουμε πλέον το Πάσχα στην Αθήνα, το άκουσμα των ύμνων της Μεγάλης Εβδομάδας μου φέρνει στο νού το στόλισμα του Επιταφίου στη Ζωοδόχο Πηγή, Μεγάλες Παρασκευές στη Χρυσοκαστριώτισσα, το Μετόχι του Παναγίου Τάφου, τον Αγ. Φίλιππο, την Αγ. Αικατερίνη. Που και που πηγαίναμε και στην Αγία Σωτήρα, στην Κυδαθηναίων, την αγαπημένη εκκλησία του παππού για να ακούσουμε τη λειτουργία με το αρμόνιο (τότε βέβαια η διαφορά ανάμεσα στη μονοφωνία και την πολυφωνία εστιαζόταν, για το παιδικό μας μυαλό, σε εκείνο ακριβώς το αρμόνιο). Η Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα στην Αθήνα έχει συνδεθεί με τις αναμνήσεις των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων, τις διηγήσεις των γονιών μας και των παπούδων μας. Εδώ και 160 χρόνια περίπου, αυτή η πόλη είναι η πατρίδα μας. Και παρότι έχει πλέον αλλάξει πρόσωπο και εμείς "ξενιτευόμαστε" για το Πάσχα, η εικόνα του Σταυρού του Μαρτυρίου που περιφέρεται κάτω από την Ακρόπολη μένει πάντοτε ανεξίτηλη στη μνήμη μου.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment